Wychodząc naprzeciw potrzebom rozwojowym naszych uczniów oraz realizując zalecenia zawarte w posiadanych przez nich orzeczeniach o potrzebie kształcenia specjalnego,
w szkole od początku roku szkolnego 2019/2020 organizowane są zajęcia z zakresu integracji sensorycznej.
Szkoła została wyposażona w sprzęt niezbędny do terapii.
W naszej sali integracji sensorycznej wykorzystujemy sprzęt stacjonarny oraz podwieszany tak, aby stymulować wszystkie zmysły dziecka w kierunku prawidłowej integracji płynących ze środowiska bodźców. Ponadto narzędzia do stymulacji percepcji wzrokowej, słuchowej i zapachowo – smakowej oraz optometryczne do upłynniania ruchu gałek ocznych i percepcji wzrokowej z przestrzeni. Diagnostycznie do prawidłowej oceny funkcjonowania dziecka wykorzystujemy kwestionariusze wywiadu, kwestionariusze sensomotoryczne, Testy Południowo – Kalifornijskie, obserwacje kliniczną.
Zajęcia prowadzi mgr Michał Rokita – terapeuta SI I i II Stopnia, terapeuta ręki II i II stopnia, posiadający kwalifikacje również z zakresu oligofrenopedagogiki, pedagogiki resocjalizacyjno-terapeutycznej oraz nauczania muzyki i plastyki.
W 1974 roku Ayres pisała, że uczenie się jest funkcją mózgu, a zaburzenia uczenia się są odbiciem pewnych nieprawidłowości neuronalnych w ośrodkowym układzie nerwowym. To założenie leżało u podstaw konstrukcji całej teorii integracji sensorycznej stworzonej przez dr Ayres. Jak sama pisała o swojej teorii – teoria ta zakłada że zaburzenia integracji sensorycznej pociągają za sobą pewne aspekty trudności w uczeniu się, a poprawa integracji sensorycznej sprawia, że uczenie się szkolne jest łatwiejsze dla dzieci z zaburzeniami mechanizmów integracji sensorycznej. Integracja sensoryczna albo zdolność mózgu do organizacji informacji sensorycznych może być poprawiana poprzez kontrolowaną dawkę bodźców aktywujących pracę mózgu.
Tak więc terapia integracji sensorycznej jest poprawą organizacji lub przeorganizowaniem pracy mózgu poprzez ćwiczenia w których dziecko doświadcza zróżnicowanych bodźców sensorycznych podczas ruchu. Terapia integracji sensorycznej różni się od wielu innych technik bo nie uczy dziecka specyficznych umiejętności takich jak liczenie, zapamiętywanie sekwencji dźwięków, różnicowanie jednego dźwięku od drugiego, rysowanie linii między określonymi punktami, jazdy na rowerze, łapanie piłki, zapinanie guzików itd. Terapia integracji sensorycznej raczej ma za zadanie wzmocnienie zdolności do uczenia się mózgu w jaki sposób szybko i wydajnie opanować te specyficzne umiejętności. Terapia ta jest suplementem, uzupełnieniem terapii uczących podstawowych technik szkolnych takich jak czytanie czy pisanie, a nie ich zastąpieniem, jest uzupełnieniem rehabilitacji a nie jej zastąpieniem itp. Redukuje poziom zaburzeń w pracy mózgu i pozwala na precyzyjne i szybkie uczenia się i rozwój dostosowanego do wymagań otoczenia zachowania. Terapia integracji sensorycznej nie eliminuje wszystkich problemów leżących u podstaw nieprawidłowej organizacji neuronalnej skutkującej trudnościami w uczeniu się czy w niedostosowanym zachowaniu. Terapia ta eliminuje lub łagodzi zaburzenia w pracy mózgu związane z opracowaniem bodźców sensorycznych leżących bezpośrednio u podstaw uczenia się i zachowania. Każda wyższa funkcja poznawcza obejmująca korę mózgową jest zależna od mniej skomplikowanych funkcji obejmujących niższe struktury neuronalne. Tak na przykład wysoce złożona poznawcza funkcja jaką jest czytanie, jest zależna od bardziej podstawowych mechanizmów będących w części jej fundamentem – mianowicie integracji sensorycznej. Terapia integracji sensorycznej ma więc za zadanie ograniczyć lub całkowicie usunąć zaburzenia w opracowaniu bodźców sensorycznych na różnych poziomach układu nerwowego. Czyni to poprzez wykorzystywanie mechanizmów plastyczności układu nerwowego. Plastyczność umożliwia zmiany i modyfikacje w organizacji pracy mózgu. Można tego dokonać na różne sposoby, a jednym z najbardziej wydajnych jest bodźcowanie mózgu różnymi wrażeniami sensorycznymi w relacji do siebie. Dzieje się to podczas terapii sensomotorycznych. Zmiany zachodzą intensywnie jeśli mózg wystawiany jest systematycznie na działanie bodźców. Terapia integracji sensorycznej wymaga stałych intensywnych oddziaływań. Dziecko musi każdego dnia uczestniczyć w doświadczeniach sensorycznych według określonego programu. Takie codzienne oddziaływania mogą zapewnić połączone ze sobą, wzajemnie uzupełniające się ćwiczenia: domowe prowadzone przez rodziców po odpowiednim instruktażu oraz na sali terapeutycznej z wykwalifikowanym terapeutą. Ayres podkreślała że organizacja mózgu jest najwydajniejsza gdy w terapii dziecko doznaje wielu wrażeń sensorycznych w relacji do ruchu. Dlatego terapia integracji sensorycznej jest terapią ruchem i wymaga odpowiednio przystosowanej sali i sprzętu.